Σκέψεις



Περιεχόμενα

Αρχική σελίδα
Ενδιαφέροντα
Περί εμού
Κείμενα
Δεσμοί
Χάρτης

 

Το site σκάβει...

...ίσως για πάντα!


Πείτε μου κάτι!

5/6/2004
Νάμαι πάλι στην αναζήτηση για το σχολείο που θα είμαι του χρόνου... Μετατέθηκα στην Α' Αθήνας που λογικά είναι και η περιοχή μετάθεσης που θα ανήκω μέχρι τη συνταξιοδότησή μου. Έχω κατατάξει τα (φτωχά) κενά κατά σειρά προτεραιότητας η οποία έχει ήδη αλλάξει πολλές φορές μετά τις αλλεπάλληλες επισκέψεις μου στα σχολεία που με ενδιαφέρουν περισσότερο. Σήμερα είναι Σάββατο, 5 Ιουνίου 2004 και η ώρα είναι 9:25 το βράδυ. Γράφω με πολλές παρενθέσεις, σα να θέλω να πω πολλά και το ένα φέρνει το άλλο και συνδέονται ιεραρχικά. Είναι αλήθεια πως μου έχει λείψει το γράψιμο που κάποτε έκανα αρκετά. Είναι αλήθεια πως το γράψιμο με απελευθερώνει, η καταγραφή της ζωής μου με ηρεμεί, με έναν μυστήριο τρόπο με κάνει πιο σοφό και ανεβάζει το επίπεδο κωδικοποίησης των πραγμάτων μέσα μου. Θα ήθελα κάποτε να γράψω πολύ και πολλά· δεν θα ήθελα, ωστόσο, να είμαι βαρετός και να επαναλαμβάνομαι - γιατί, όμως; η ζωή δεν είναι παρά μια διαρκής επανάληψη πραγμάτων με (θα θέλαμε όλοι) διαρκώς πιο επιτυχημένο τρόπο εκτέλεσης και διεξαγωγής τους. "Τα επαναλαμβανόμενα δεν αρέσκουσι πάντα", βέβαια, αλλά τότε δεν μας αρέσει και η ζωή, η ιστορία, η διασκέδαση, η μέρα και η νύχτα, το φαγητό, το πιοτό, όλα επαναλαμβανόμενα (καθώς επίσης και η "εργασία και χαρά" που δεν ανέφερα για προφανή λόγο). Μνημεία της αρχαιότητας περιμένουν στωικά κάτω από την άσφαλτο και τα θεμέλια. Κάποτε που όλα αυτά που βλέπουμε θα εκλείψουν, αυτά θα έρθουν στο φως και ίσως θα αξιοποιηθούν περισσότερο από τώρα... Η ζωή μας κύκλους κάνει. Το θέμα είναι να είμαστε ευτυχισμένοι μ' αυτό. Πώς μπορώ να ξεχάσω γεγονότα; απλά να μην τα θυμάμαι. Αναδρομή μεν, αλλά δουλεύει. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, ο "πανδαμάτωρ χρόνος". Όπως λέω συνήθως, ο χρόνος θα δείξει. Παλιά την έβρισκα με τα λυπητερά τραγούδια, π.χ. αυτά του Καζαντζίδη. Δεν είχα καταλάβει - και δεν μου είχαν πει - πως αυτά τα τραγούδια δεν είναι για παιδιά και γενικότερα δεν είναι για κανέναν αν το καλοσκεφτεί κανείς. Τώρα είναι φορές που νευριάζω και "πέφτω" μ' αυτά· σε κάθε περίπτωση ωστόσο, δεν τη βρίσκω. Καράβια, ταξίδια, τι να μου πουν πλέον... Καλά είναι όλα, μηδενισμός. Ένα τίποτα, αλλά έτσι δεν είναι κι η ζωή; Εξαρτάται τι βλέπεις, αν είσαι άνθρωπος λίγα πράγματα, αλλιώς περιστοιχιζόμαστε από δίκτυα και σήματα και μόρια και όλα είναι συμπαγή υλικά και ενεργειακά (που, ως γνωστόν, είναι το ίδιο πράγμα από φυσικής άποψης). Η ζωή μας είναι μια οπτασία, ένα υποσύνολο της πραγματικότητάς μας, μια ψευδαίσθηση ή μάλλον μια αίσθηση, αυτό μπορούμε να δούμε και να ακούσουμε κτλ., σ' αυτό είμαστε. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Όχι και το ξέρουμε όλοι (ή έστω κάποιοι - είναι κοινή, πάντως, γνώση, δεν υπόκειται σε συνομωσίες και κάστες μυστικές). Απλά υποκύπτουμε. Όπως υποκύπτουμε στις αισθήσεις μας και δεν ψάχνουμε παραπέρα, έτσι υποκύπτουμε και στη σάρκα που όλο θέλει και όσα περισσότερα έχει, τόσο το χειρότερο γι' αυτήν και για μας· διότι εγώ ξεχωρίζω τη σάρκα μας από μας. Θες πες το επίκτητο (λόγω της γλώσσας και της συσσωρευμένης γνώσης), θες πες το ψυχή, είναι διαφορετικό από τη σάρκα, είναι αυτό που ξεχωρίζει τον καθένα μας από το συνάνθρωπό του, κάτι που δεν το έχουν τα ζώα παρά μόνο σε επίπεδο ιεραρχίας για την επιβίωση της φυλής. Εμείς έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ την επιβίωση, μάλιστα καθημερινά κάνουμε πολλά πράγματα εναντίον της. Παίρνουμε ρίσκα για τη σωματική μας ακεραιότητα, τα ζώα δεν το κάνουν αυτό παρά μόνο σε περίπτωση που αυτή κινδυνεύει υπαρκτά και σε χειρότερο βαθμό από την αποτυχία του ρίσκου. Καταστρέφουμε το σώμα μας συνειδητά ή όχι και πολλές φορές είμαστε ευχαριστημένοι μ' αυτό. Διασκεδάζουμε, όμως κιόλας. Αυτό μας έχει μείνει από τα ζώα. Κι αυτά διασκεδάζουν, παίζουν, κυλιούνται (όταν είναι μικρά στην ηλικία, βέβαια· τελικά μας παίρνει όλους η μπάλα;). Αυτά προς το παρόν. Ωραία η διανόηση, αλλά βαριέσαι... Γήινος, ον, μεγάλο κατόρθωμα η ζωή και τίποτα συνάμα.

[Τετάρτη, 26 Σεπτεμβρίου 2001, 5:54:38 μμ]. "Επιβολή στον εαυτό μου", είχα γράψει σ' ένα χαρτί Α4 κάποτε, όταν πήγαινα Δέσμη και δεν μπορούσα να κάτσω να διαβάσω. Το ίδιο παθαίνω και τώρα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τώρα δεν μπορώ να κάνω τις δουλειές μου. Έχω βρει το λόγο: δεν έχω στάνταρ ωράριο και περνάνε οι ώρες κι εγώ δεν κάνω τίποτα. Επιπρόσθετα, ο υπολογιστής βρίσκεται σπίτι μου και αυτό δεν είναι το καλύτερο περιβάλλον για δουλειά. Αυτό, ωστόσο, που πιστεύω ότι φταίει είναι ότι δεν έχω διαχωρίσει μέσα μου τη δουλειά από τη διασκέδαση ή, καλύτερα, τον ελεύθερο χρόνο. Ο τελευταίος δεν δημιουργεί τύψεις, η αδράνειά μου όμως δημιουργεί. Όταν έρχομαι σπίτι, θεωρώ ότι είναι ώρα για δουλειά. Λάθος. Θα πρέπει να θεωρήσω ότι είναι ώρα για χαλάρωση και ελεύθερη δραστηριότητα μέχρι κάποια ώρα και μετά δουλειά (ή ίσως πριν). Παρατηρώ ότι οι καλύτερες ώρες για δουλειά είναι οι πρωινές. Γι' αυτό λοιπόν θα εφαρμόσω το πρωινό ωράριο. Αύριο το πρωί θα σηκωθώ και θα κάνω μία ώρα συμπαγούς δουλειάς. Θα σηκωθώ στις 06:30 και θα δουλέψω για μιάμιση ώρα. Αυτό μου αρέσει. Μέχρι τότε, είμαι ελεύθερος. Ζήτω η ζωή!

 

 

 

Το Internet είναι γεμάτο τοποθεσίες για όλα τα γούστα. Έχω ξεχωρίσει κάποιες από αυτές και παραθέτω τα διαφημιστικά τους κουμπιά για περαιτέρω αναζήτηση.

Φοβερή μηχανή αναζήτησης. Check it out!!!



Ταχυδρομικές λίστες για όλα τα γούστα. Φτιάξε κι εσύ τη δική σου (αρκεί να βρεις ανθρώπους να συμμετέχουν, πράγμα αρκετά δύσκολο...)

Είναι αρκετά σπαστικό, αλλά κάνει τη δουλειά του καλά και οργανωμένα (αν και κολλάει πολλές φορές, ενώ άλλες απλά δεν είναι αρκετό...)

Το λογισμικό ενός λειτουργικού PC

 

Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας


Το περιεχόμενο αυτής της σελίδας αντικατοπτρίζει τις απόψεις του δημιουργού της.

Τελευταία ενημέρωση: Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου 2005, ώρα 21:21.